Ajurweda liczy sobie około 5000 lat, pochodzi z terenów obecnych północnych Indii i Pakistanu. Najstarsze dowody istnienia Ajurwedy pochodzą z około 3500 lat przed naszą erą, i są to wykopaliska naczyń, resztki różnych terapeutycznych roślin, które świadczą o tym, że ówcześni ludzie znali Ajurwedę, i wykorzystywali ją do celów leczniczych. Ajurweda spisana na papierze pojawia się w Wedach, około 2000 lat przed naszą erą.
Ajurweda to sposób leczenia chorób za pomocą naturalnych metod. Jej celem jest również stosowanie i rozpowszechnianie zdrowych praktyk, które pomogą wzmocnić naszą odporność.
Ajurwedę jako metodę zapobiegania chorobom zaczęto stosować już 5000 lat p.n.e., choć prawdopodobnie jej historia sięga jeszcze wcześniej. Ajurwedy swoich uczniów nauczali mędrcy Guru (na-uczyciele), a jej zasady są zapisane w Atharva (uzdrawiającej) Vedzie (księdze wiedzy).
Ajurweda jest nauką przyrodniczą, której niezwykłym atutem są leki w postaci ziół. Ajurweda leczy poprzez wprowadzenie zmian w nawykach zgodnie z typem naszego ciała, co jest bardzo istotnym aspektem procesu uzdrawiania. W Ajurwedzie wykorzystujemy naturalną moc organizmu do regeneracji i samouzdrawiania.
Ajurweda stosuje podejście holistyczne, które synchronizuje umysł i ciało tak, aby mogły się wzajemnie uzdrawiać. W dzisiejszych cza- sach prawie każda choroba albo ma swój początek w umyśle, albo wynika ze stresu.
3 głównych nauczycieli Ajurwedy
Podstawy Ajurwedy opracowali trzej lekarze, Charaka, Sushruta i Vaghbata. Charaka jest jednym z twórców Ajurwedy. Stworzył i opracował najważniejszy tekst Ajurwedy pt. „Charaka Samhita”. Sushruta był starożytnym indyjskim lekarzem, znanym współcześnie jako Ojciec Chirurgii. Jest głównym autorem innego fundamentalnego tekstu Ajurwedy – „Sushruta Samhita”. Vagbhata, uczeń Charaki, uprościł i streścił „Charaka Samhita” i „Sushruta Samhita”. Wierzył on w moc prawidłowego odżywiania i zdrowego stylu życia. Uważał, że tylko 15% chorób może być wyleczonych przez lekarzy, a pozostałych 85% można po prostu uniknąć lub wyleczyć poprzez odpowiednie odżywianie i zdrowy styl życia.
Ajurweda rozkwitła dzięki panowaniu dwóch władców- Buddy i Ashoki, którzy dbali o rozwój edukacji i nauk medycznych.
W rezultacie powstawały lokalne, wyrastające z Ajurwedy systemy medycyny holistycznej, takie jak Ajurweda praktykowana na Sri Lance czy w Tybecie, jako medycyna tybetańska. Podobnie medycyna chińska, ma swoje korzenie w Ajurwedzie. Ajurweda, którą znamy dzisiaj, praktykowana na terenie Indii, również pochodzi z tamtej prastarej Ajurwedy.
Ajurweda na świecie
Do Europy Ajurweda przybyła dzięki Aleksandrowi Wielkiemu, który najechał północne Indie. Stamtąd przywiózł, być może siłą, do Europy kilku lekarzy wraz z kolekcją ksiąg, które później były tłumaczone przez greckich uczonych. W ten sposób po transformacji pozyskanej wiedzy ajurwedyjskej powstała koncepcja czterech typów, melancholik, sangwinik, flegmatyk i choleryk.
Ajurweda odrodziła się w Indiach po 1947 roku, gdy kraj odzyskał niepodległość. Wcześniej była zakazana przez rząd brytyjski. Jest jedną z sześciu rodzajów medycyna praktykowanej w Indiach.
Ajurweda jest wiedzą, która ma Ci pomóc zrozumieć, kim jesteś i jak możesz sobie pomóc. Jej celem jest wskazać człowiekowi drogę do odnalezienia spełnienia i poczucia dobrze przeżytego, zdrowego życia.
Ajurweda jest również wiedzą etyczną, w której niezwykle istotne są interakcje między lekarzem a pacjentem,
Pierwsze szkoły i podręczniki Ajurwedy powstały 800 -600 lat przed naszą erą i są one po dziś dzień wykorzystywane przez studentów medycyny ajurwedyjskiej.
Ajurweda jest medycyną, której można się uczyć, przechodząc przez kilka ścieżek. Jest to tradycyjne wykształcenie medyczne, które młodzi ludzie w Indiach zdobywają, albo kształcąc się w kierunku uzyskania tytułu Bachelor of Ayurvedic Medicine and Surgery, czyli licencjat w ajurwedyjskiej medycynie i chirurgii, a później kontynuacją jest Master Degree of Alternative Medicine, czyli odpowiednik tytułu magistra medycyny alternatywnej.
Druga ścieżka to jest ścieżka tradycyjna, oparta na wiedzy i umiejętnościach praktycznych przekazywanych z ojca na syna.
